Μαύρισε ο κόσμος και η καρδιά μου

Για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες ημέρες δεν μίλησα και δεν διατύπωσα άποψη για τον λόγο ότι δεν είχε τίποτα να προσφέρει σε αυτούς που υπέφεραν και δυστυχώς συνεχίζουν να υποφέρουν.

Όμως, βαθιά μέσα μου, έτρεφα την ελπίδα ότι ο όλεθρος θα ξυπνούσε τα όποια καλά αντανακλαστικά του κράτους και μετά την καταστροφή θα βλέπαμε λίγη περισσότερη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα.

Φευ , φρούδες ελπίδες, πλήρης αναλγησία και απανθρωπιά διαδέχτηκαν την καταστροφή. Καταστροφή τέτοιου μεγέθους, που μόνο σε πόλεμο θα μπορούσαμε να δούμε αντίστοιχη.

Πως αντέδρασε ο κρατικός μηχανισμός; Δεν είπε ούτε μία στιγμή ‘δικό μας λάθος’ δεν ανέδειξε ούτε μία στιγμή ότι κάποιες πολιτικές είναι λάθος ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ΚΑΝΕΙΣ έδιναν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο και παραβρίσκονταν στις κηδείες των θυμάτων για να θαυμάσουν από κοντά και την τελευταία στιγμή της τραγικής νίκης τους απέναντι στον λαό των ηλιθίων που ακόμα περιμένει από αυτούς την σωτηρία του.

Τι τόλμησαν να προτάξουν σαν αιτία…… «ασύμμετρη απειλή» δηλαδή τρομοκρατία το γύρισαν από δω το γύρισαν από κει και αφού πέρασαν από το ΠΑΣΟΚ στους αντιεξουσιαστές κατέληξαν στους ουτσεκάδες και εκμεταλλευόμενοι και το έντονο αντιαμερικανισμό των Ελλήνων άφησαν να εννοηθεί ότι οι Αμερικάνοι έβαλαν τους ουτσεκάδες για να εκδικηθούν την Ελλάδα επειδή υπέγραψε για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Αν αύριο κάποιος ανεγκέφαλος ξεσπιτωμένος από την φωτιά αρχίζει να ‘καθαρίζει’ Αλβανούς τότε τι θα πούμε; Τότε πως θα σταματήσουμε τους ουτσεκάδες που θα κατέβουν έξαλλοι στην Ελλάδα; Πιστεύει κανείς ότι ο κρατικός μηχανισμός μπορεί να τους σταματήσει;

Αλλά, πιστεύει κανείς ότι το κράτος νοιάζεται για τους πολίτες και για τους ανθρώπους που δουλεύουν και παράγουν σε αυτό τον τόπο; Ακούσατε μία λέξη για τους μη Έλληνες εργάτες των περιοχών που κάηκαν; Για αυτούς υπάρχει καμία πρόνοια; Δεν χάσανε τα πάντα και αυτοί; Αυτοί όμως δεν ψηφίζουν άρα δεν τους χρειάζεται κανείς. Αν οι πολίτες είμαστε αναλώσιμοι αυτοί είναι δέκα φορές αναλώσιμοι.

Το πώς βλέπει το κράτος και ο κρατικός μηχανισμός τους πολίτες αναδεικνύεται με τον τρόπο που προσέγγισαν και προσεγγίζουν την βοήθεια που και καλά προσφέρουν. Χαρτιά ταλαιπωρία και άλλα χαρτιά. Αυτό σημαίνει ουρές ουρές και πάλι ουρές από ταλαιπωρημένους ανθρώπους που αντί να διευκολυνθούν να ανασυγκροτήσουν την ζωή και την περιουσία τους θα μάθουν να περιμένουν καρτερικάάάάά έξω από μία τράπεζα ή ένα δήμο να πάρουν τα ψίχουλα που τους πετάνε και να στρέφουν τον θυμό και την αγανάκτηση τους στους αόρατους εχθρούς που τους οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή.

Μια καταστροφή που ήταν προδιαγεγραμμένη και αποτέλεσμα της απανθρωπιάς, ασυνέπειας και ανικανότητας του Ελληνικού κράτους που συνδυάστηκε με τον ωχαδερφισμό και την εγωκεντρική και εγωιστική νοοτροπία του νεοέλληνα που θεωρεί πως έχει μόνο δικαιώματα και καμία ευθύνη.

Δεν υπάρχουν ήρωες σε αυτή την ιστορία, υπάρχουν στάχτες και αποκαΐδια κατεστραμμένοι άνθρωποι και μαύρο μέλλον………

Ας δούμε ο καθένας την ευθύνη του και ας συμμετάσχουμε σε μία κοινωνία που θα μπορέσει να οργανωθεί και να λειτουργήσει ανθρώπινα, λογικά και σοβαρά γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι εμείς και τα παιδιά μας θα βιώσουμε ένα καλλίτερο μέλλον. Η εναλλακτική είναι ένα μαύρο κράτος που θα μας συμπιέζει ανάμεσα στις στάχτες και την μπότα του ….

Μαύρη Παρασκευή

Γιατί δεν γίνεται και μάλλον δεν θα γίνει το δασολόγιο

Υπάρχει μία συνεχής συζήτηση γύρω από το θέμα του δασολογίου. Οι περισσότεροι το θεωρούν σαν την πανάκια που θα λύσει όλα τα προβλήματα του δάσους. Από πολλούς θεωρείται σαν ένδειξη ότι η πολιτεία δεν θέλει να προστατέψει το δάσος και για αυτό δεν γίνεται, παρότι είναι ρητή επιταγή του συντάγματος να συνταχθεί το δασολόγιο.

Καταρχήν τι είναι το δασολόγιο; Το δασολόγιο είναι ένα τοπογραφικό διάγραμμα που θα λέει εδώ είναι δάσος και από κάποιο όριο και μετά δεν είναι δάσος. Εκτός από το αντιεπιστημονικό θέμα του ότι νοητές γραμμές δεν υπάρχουν στην φύση υπάρχει και ένα άλλο σαφές πρόβλημα. Έτσι που είναι διατυπωμένη η νομοθεσία και η νομολογία αν σε κάποια περιοχή που βρίσκεται εκτός δασολογίου αναπτυχθεί φυσική βλάστηση, τότε θα πρέπει και αυτή η περιοχή να ενταχθεί στο δασολόγιο. Αν είναι σωστό ή λάθος δεν θα το εξετάσω όμως νομικά επιβάλλεται.
Για να ισχύσει όμως μία τέτοια πρακτική πρέπει να γίνει (σε κάποιον ελάχιστο βαθμό τουλάχιστον) αποδεκτή από τον κόσμο. Είναι απαραίτητο να έχει την κοινωνική αποδοχή, διαφορετικά πρέπει το κράτος να ελέγχει εντατικά και διαρκώς, διαφορετικά θα καταστρατηγείτε συνεχώς αυτή η πρακτική μέχρι που θα γίνει ανενεργή. (αυτό ζούμε λίγο ή πολύ τώρα) Η νομοθεσία περί δάσους δεν έχει κοινωνική αποδοχή ή , για να το εκφράσω καλλίτερα , δεν έχει κοινωνική αποδοχή σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτός ο δυισμός από την πλευρά του κόσμου δημιουργεί και την κατάσταση που βιώνουμε. Από την μία συνταράσσονται τα αστικά κέντρα από την καταστροφή του δάσους και από την άλλη καίγονται και καταστρέφονται σχεδόν ανεξέλεγκτα. Θα είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι σε αγροτικές περιοχές δεν είναι γνωστό πως ξεκίνησαν οι φωτιές ή ποιοι άφησαν τα σκουπίδια και τα μπάζα ή δημιούργησαν τις ανεξέλεγκτες χωματερές. Πολλοί ξέρουν αλλά δεν μιλάνε γιατί μέσα τους θεωρούν άδικους τους περιορισμούς που τίθενται.

Ποια πρέπει να είναι η προσέγγιση του θέματος. Θεσμικά αυτό που απαιτείται είναι η δημιουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος που θα έχει όλες μα όλες τις αρμοδιότητες σε σχέση με το περιβάλλον, όλα τα θέματα που αφορούν το περιβάλλον πρέπει να ενταχθούν σε ένα υπουργείο. (αναφέρομε και στον σχεδιασμό και στην προστασία) Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι να ξεφύγουμε από τον ορισμό του δάσους και να πάμε στον ορισμό του Φυσικού Περιβάλλοντος συνολικά. Οι περισσότεροι ταυτίζουν το Δάσος με το φυσικό περιβάλλον αλλά δεν είναι έτσι (θάλασσες ποτάμια έλη παραλίες κλπ).

Το επόμενο είναι η χάραξη ολοκληρωμένης πολιτικής - στρατηγικής -στρατηγικών στόχων και σαν κύριο εργαλείο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί η ζωνοποίηση επιτρεπτών δράσεων. Αυτό επιτρέπει την εξέλιξη και την διηνεκή διαχείριση χωρίς το άκαμπτο των τοπογραφικών ορίων και μπορεί να γίνει κοινωνικά αποδεκτό.

Οι προηγούμενες προτάσεις μπορεί να ακούγονται απλές αλλά δεν είναι και απαιτούν "τρομερή" δουλειά για να προσαρμοσθούν και στις κατά τόπους ιδιαιτερότητες, αλλά εξασφαλίζουν ότι θα γίνονται βήματα μπροστά που θα είναι σταθερά.

Αν θέλει το κράτος να διασφαλίσει την περιουσία του ας χαρτογραφήσει τις δημόσιες εκτάσεις και ας εμπλακεί σε δίκες με όσους του αμφισβητούν την ιδιοκτησία μέχρι να τελεσιδικίσουν. Το περιβάλλον όμως δεν μπορεί να περιμένει. Οι περισσότερες από τις ζημιές που γίνονται δεν είναι αντιστρεπτές.

Ψάχνουμε λύσεις για το Φυσικό Περιβάλλον

Έπεσα τυχαία σε αυτό το άρθρο που υπάρχει στο site της Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς " http://www.ellinikietairia.gr/?action=read&id=497


Πάρνηθα: Όχι στις ψευδαισθήσεις και στις ψευδακακίες! (μέρος του άρθρου )

" Πιστεύουμε πως, εάν η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει ότι πράγματι εννοεί αυτά που ανακοινώνει, δηλαδή τη δημιουργία δάσους όπου προϋπήρχε δάσος, θα πρέπει να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση στα ακόλουθα μέτρα:

• Επέκταση του πυρήνα του Εθνικού Δρυμού, ώστε να συμπεριλάβει ορισμένες σημαντικές όμορες περιοχές, δηλαδή το Λοιμικό, το Σαλονίκι, το Τατόϊ, σύμφωνα με τη μελέτη του Δασαρχείου Πάρνηθας, καθώς και το βόρειο τμήμα του δάσους Φυλής. Παράλληλα, άμεση θεσμοθέτηση του προτεινόμενου Εθνικού Πάρκου.

• Θεσμοθέτηση διαχειριστικού σχεδίου για το σύνολο του Εθνικού Πάρκου, που θα καλύπτει όλη την Πάρνηθα, περιλαμβανομένου και του Τόπου Κοινοτικής Σημασίας (περιοχή δικτύου Natura 2000).

• Κατεδάφιση όλων των αυθαιρέτων κατασκευών (κτισμάτων, περιφράξεων, τοιχίων κλπ) στην ευρύτερη περιοχή της Πάρνηθας, για τα οποία έχει ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία.

• Να μην επεκταθούν οι κτιριακές εγκαταστάσεις στο Καζίνο της Πάρνηθας, καθώς και να μην επιτραπούν άλλες οικιστικές και επενδυτικές παρεμβάσεις στο Εθνικό Πάρκο (λ.χ. Τεχνόπολις στις Αφίδνες, Μονή Κλειστών κ.α.).

• Χρησιμοποίηση αποκλειστικά ιθαγενών φυτών και σπόρων της Πάρνηθας στα προγράμματα αναδασώσεων

• Άμεση εκπόνηση δασολογίου, ως μοναδικού, απαραίτητου και βασικού εργαλείου διαχείρισης και προστασίας των δασών.

• Άμεση και ουσιαστική στήριξη (με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον μιας πενταετίας) του αρμοδίου Δασαρχείου και του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού. "

Παρότι η Εταιρία έχει ένα πολύ σοβαρό προφίλ μπαίνει στον πειρασμό να προτείνει πράγματα που φαινομενικά θα δράσουν αμέσως και θα ανακουφίσουν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.
Κατά την γνώμη μου αυτό είναι και το λάθος που λίγο ή πολύ κάνουν όλες οι περιβαλλοντικές οργανώσεις.
Η Ελλάδα έχει πρόβλημα στρατηγικού σχεδιασμού και διοίκησης και το πρόβλημα αυτό αναπαράγει όλα τα άλλα. Στην περίπτωση του προβλήματος των πυρκαγιών γίνεται φανερή η ανικανότητα του συστήματος τόσο να αντιμετωπίσει κρίσεις όσο και να διαχειριστεί τα αποτελέσματα τους.
εν τάχη το πρόβλημα του ιδιοκτησιακού γης το αντιμετοπίζει με το άρθρο 24 του συντάγματος και τιο αναθέτει στο Υπ Γεωργίας αλλά την διαχείριση του Φυσικού περιβάλλοντος την δίνει στο ΥΠΕΧΩΔΕ αλλά των δασών στο Υπ Γεωργίας και την προστασία στο Υπ Δημοσίας Τάξεως και στο Εμπορικής Ναυτιλίας (λιμενικό) τους στόχους τους καθορίζουν τα προαναφερθέντα υπουργεία και το Τουρισμού Υγείας Εσωτερικών και δεν αναφέρω την τοπική αυτοδιοίκηση. Περιορισμούς βάζει η αρχαιολογία και το οικονομικών..........

Αυτό το χάος καλείται να λειτουργήσει βάση των Ελληνικών Νόμων και Δικαστηρίων που κρίνουν με την λογική άσπρο μαύρο ενδιάμεσοι τόνοι δεν χωρούν στην δικαιοσύνη και τις αποφάσεις τις.

Φυσικά όποιος προσπαθήσει να προσεγγίσει κάτι τέτοιο θα βρεθεί να τηρεί την πολιτική του ΜΗ μη το ένα μη το άλλο μη το παρ΄'αλλο έτσι όμως απλά διατηρούμε το σήμερα και το μόνο θετικό που μπορούμε να περιμένουμε είναι να αναβάλουμε (για πόσο άραγε;) την επόμενη καταστροφή.

Βρίσκω παράλογο να θέτουμε θέμα ειδών που θα χρησιμοποιηθούν όταν υπάρχουν τα παραπάνω προβλήματα και όταν η εισαγωγή ξενικών ειδών στην Ελλάδα γίνεται ουσιαστικά ανεξέλεγκτα μέσω του εμπορίου καλλωπιστικών φυτών.

Αν η μελέτη αναδάσωσης δείξει ότι η ψευδακακία είνα θετικό να χρησιμοποιηθεί και ταυτόχρονα ασφαλής γιατί να μην χρησιμοποιηθεί; (προσωπικά την θεωρώ ενδεδειγμένη για πολλούς λόγους )

Αυτό είναι το θέμα ή η διαμόρφωση στρατηγικής για την ουσιαστική διαχείριση του περιβάλλοντος;

Ικανή και αναγκαία συνθήκη για την προστασία και διαχείριση του Φυσικού Περιβάλλοντος
είναι η δημιουργία Υπουργείου που θα έχει όλες τις αρμοδιότητες και την δυνατότητα εύρυθμης χρηματοδότησης .

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος κάθε προσπάθειας για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος . Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα γιατί δεν έχουν στόχο, όχι από την μεριά αυτών που τα προτείνουν αλλά από την πλευρά αυτών που θα πρέπει να τα εφαρμόσουν και να τα διαχειριστούν.

το κυνήγι των ποδηλάτων

Στην καθημερινή βρήκα αυτό:
http://sup.kathimerini.gr/xtra/files/fotogr/210707/fotograf1.htm

Στην Αθήνα οι ποδηλάτες πολεμούν εις μάτην να μπουν στο μετρό, αλλά οι αρχές αρνούνται επίμονα και ευνοούν τη χρήση όλο και περισσότερων αυτοκινήτων, για να μη χάσουμε αυτό το υπέροχο φαιό χρώμα από τον αττικό ουρανό. Αντίθετα στη Βαρκελώνη, στην οποία τόσο θέλουμε να μοιάσουμε, επιδοτείται η ενοικίαση ποδηλάτων με το μήνα ή και το χρόνο. Γι' αυτό άλλωστε ο εικονιζόμενος ποδηλάτης κυκλοφορεί αμέριμνα χωρίς το αέναο άγχος της κλοπής του οχήματός του, εν μέσω των αρχιτεκτονικών επιτευγμάτων του Γκαουντί.

Είναι δυνατόν να μην επιτρέπεται η είσοδος των ποδηλάτων στο μετρό;

Για ποια ελάφρυνση του περιβάλλοντος της πόλης μπορούμε να μιλάμε;

Καταλαβαίνω να μην φτιαχτούν άμεσα ποδηλατόδρομοι (κοστίζουν πολύ) αλλά να μην επιτρέπουμε σε αυτόν που θέλει να χρησιμοποιεί το ποδήλατο του, έστω και με αυτές τις συνθήκες, είναι απαράδεκτο.
Λείπει ο κοινός νους και επειδή δεν νομίζω πως είναι χαζοί αυτοί που μας διοικούν τότε εύλογα συμπεραίνω πως έχουν άλλους στόχους.
Το να μπει ένα βαγόνι διαμορφωμένο για ποδήλατα σε κάθε συρμό δεν έχει κόστος που δεν μπορεί να καλύψει το μετρό.

Κάηκε ο Υμηττός

Δεν έχουν τον θεό τους κάποιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι. Κάηκε ο Υμηττός ??!!!!! αυτά δεν γίνονται. Υπάρχει σαφής ανικανότητα στον επιχειρησιακό τομέα. Δεν είναι αποδεκτό σε καμία περίπτωση ένα τέτοιο συμβάν. Πολύ θα ήθελα να ακούσω τι θα βρουν να δικαιολογηθούν. Τι μένει; Να καεί και ο Εθνικός κήπος αφού κάηκε ο Υμηττός γιατί όχι και ο Εθνικός κήπος άσε που θα ανοίξει και ο ορίζοντας.

Αυτά είναι θέματα που πρέπει να κριθούν με εκλογές, δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Που πρέπει να φτάσουμε δηλαδή για να ιδρώσει το αυτί κάποιων. Έλεος έλεος έλεος και ξανά έλεος.

Πραγματικά δεν ξέρω πώς να περιγράψω την ανικανότητα της πολιτείας να περιφρουρήσει τέτοιας σημασία αλσύλλια. Γιατί ο Υμηττός είναι αλσύλλιο δεν είναι δάσος. Ένα αλσύλλιο όμως που δεν μπορούσε να καεί. Δεν είναι στου διαόλου την μάνα , έχει δρόμους ,διάφορα δίκτυα και αποτελούσε σημείο αναφοράς για όσους ζούνε στην Αττική.

Αν κινδύνευε; Φυσικά κινδύνευε στον μέγιστο βαθμό από όλες τις αιτίες που προκαλούν πυρκαγιές, ανθρωπογενής και μη. Αυτός που το διαχειρίζεται λοιπόν πρέπει να πάρει τα κατάλληλα μέτρα. Που σημαίνει ακαριαίο εντοπισμό οποιασδήποτε εστίας μεγέθους δύο τσιγάρων και παραπάνω. Πόσο κοστίζει; Οπωσδήποτε λιγότερο από το να καεί. Επίσης απαιτεί ακαριαία παρουσία δυνάμεων κατάσβεσης . Γίνεται; Βεβαίως γίνεται, είναι μέσα στην Αθήνα, λίγο σωστά στοχευμένο σχεδιασμό ήθελε, μέσα υπάρχουν προσωπικό υπάρχει αλλά κάηκε. Και θα βγουν κάποιοι να πουν ότι είχαμε πολλά συμβάντα και είχαν διασπαστεί οι δυνάμεις και αρλούμπες και αρλούμπες…………..

Ο Υμηττός έχει τέτοια αξία και τόσο μικρό μέγεθος που θα έπρεπε να έχει εσωτερικό δίκτυο νερού που θα άνοιγε αυτόματα σε τέτοιες περιπτώσεις. Κατά τα άλλα προστατεύουμε το περιβάλλον και κουραφέξαλα , στα π@π@ρια τους το έχουν γραμμένο και το περιβάλλον και εμάς

Διαχείριση Δασών και προβλήματα

Ξεκίνησα να γράφω τα παρακάτω σαν σχόλιο σε θέμα για τα δάση στο blog του λ:ηρ (http://sandbox.cs.uchicago.edu/blog_el/?p=279) αλλά μου προέκυψε θέμα

Αυτοί που διαχειρίζονται τα δάση και το φυσικό περιβάλλον στην Ελλάδα (το δημόσιο δηλαδή) δεν έχουν την δυνατότητα να ακολουθήσουν αυτά που προκύπτουν από την έρευνα και αναλώνονται σε γραφειοκρατικά θέματα και μόνο. Οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και κρατών όπως οι ΗΠΑ Καναδάς Γερμανία Γαλλία κλπ όσον αφορά την διαχείριση των δασών, είναι καταρχήν η έκταση. Τα κράτη που προανέφερα έχουν τεράστιες εκτάσεις χωρίς την πίεση των οικισμών και αυτό αποτελεί τον κύριο λόγο για το ότι καταφέρνουν να έχουν δασική πολιτική που έφερε σαφώς θετικά οικονομικά αποτελέσματα στο παρελθόν και μπορεί να στηρίζει και το σήμερα.

Στην Ελλάδα αντίθετα αυτό δεν συμβαίνει. Παντού σε όποια κορυφή και αν ανέβεις θα βρεις σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας που ξεκινούν από τα αρχαία χρόνια και φτάνουν μέχρι το σήμερα. Κάθε περιοχή (εννοώ μικρή περιοχή της τάξης δεκάδων στρεμμάτων) έχει την δική της ιστορία που είναι διαφορετική από την διπλανή και που υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην μένουν εκεί αλλά την θεωρούν κοιτίδα τους.

Η δασική υπηρεσία της Ελλάδας ξεκίνησε από την αρχή του Ελληνικού κράτους (ο Όθωνας έφερε δασοκόμους από την Γερμανία) και συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη του Ελληνικού Κράτους. Ίσως μέχρι τα τέλει του 60 να ήταν η ποιο παραγωγική υπηρεσία της Ελλάδος. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το 80% των δρόμων της Ελλάδος που διασυνδέει οικισμούς έχει συνολικά υλοποιηθεί από την δασική υπηρεσία. ( το υπόλοιπο το κατασκεύασαν οι Γερμανοί στην κατοχή)

Η μέθοδος διαχείρισης που ακολουθεί για τα παραγωγικά δάση (παραγωγικά λέμε τα δάση που παράγουν ξυλεία άρα υπάρχει και οικονομικό αποτέλεσμα) είναι η καλλίτερη στον κόσμο από περιβαλλοντική άποψη από οικονομική άποψη και από την κοινωνική άποψη. Θα προσπαθήσω να την περιγράψω με λίγα λόγια. Είναι οι επιλεκτικές υλοτομίες, δηλαδή, σε κάθε τμήμα δάσους υπολογίζεται η συνολική ποσότητα ξύλου που παράγεται στο διάστημα μίας δεκαετίας συνήθως (το διάστημα αυτό εξαρτάτε από το είδος των δένδρων και την γονιμότητα του τόπου) και αυτή αφαιρείται με την μορφή μεγάλων κορμών μία φορά στο ίδιο χρονικό διάστημα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το δάσος να μην έχει επιπτώσεις από την υλοτομία. Ουσιαστικά αφαιρούνται μεγάλα δένδρα διάσπαρτα δημιουργώντας μικρά διάκενα που υποστηρίζουν την πανίδα και την φυσική αναγέννηση του δάσους. Επειδή δεν είναι δυνατή η χρήση μεγάλων μηχανημάτων οι επενδύσεις κρατούνται χαμηλά και ταυτόχρονα δίνεται εργασία σε κόσμο της περιοχής συντηρώντας οικισμούς που δεν είχαν άλλη διέξοδο για εργασία. Μπορεί η μη μηχανοποίηση να μοιάζει αρνητική αλλά θα πρέπει να σας αναφέρω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της δασοπονίας παγκοσμίως είναι τα υψηλά κόστη που προκύπτουν από τον δανεισμό για επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό. Για να το διευκρινίσω, επενδύθηκαν μεγάλα ποσά στην δασοκομία , ειδικά τις δεκαετίες 70 80 για μεγάλα μηχανήματα που μπαίνουν στο δάσος και κόβουν δένδρα τα αποκλαδώνουν (καθαρίζουν τα κλαδιά), τα κόβουν στα επιθυμητά μήκη και τα μεταφορτώνουν σε φορτηγά που ακολουθούν. Πίσω από αυτά έρχονται άλλα μηχανήματα που οργώνουν , ενσωματώνουν τα υπολείμματα στο έδαφος και φυτεύουν νέα φυτά που έχουν παραχθεί σε φυτώρια. Αυτή η διαδικασία που ακολουθείται στα περισσότερα ανεπτυγμένα κράτη, επιλέχτηκε κυρίως γιατί στις οικονομοτεχνικές μελέτες εμφάνιζε μικρότερο κόστος ανά κυβικό μέτρο παραγόμενου ξύλου. Όταν όμως η αγορά του ξύλου άλλαξε, καταστροφές από καιρικά φαινόμενα ή από αρρώστιες μείωσαν την αξία και την τιμή του ξύλου τότε τα επιτόκια "πλάκωσαν" αυτές τις επενδύσεις. Το ποιο μεγάλο κραχ στην αγορά του ξύλου (αν δεν είναι το ποιό μεγάλο είναι σίγουρα από τα μεγαλύτερα) ήρθε με την πτώση της ΕΣΣΔ. Άρχισαν παντού στην Ρωσία, υπερβολικές υλοτομίες που έριξαν παγκοσμίως την τιμή του ξύλου και ανέτρεψαν πολλά και μεγάλα αναπτυξιακά πλάνα παγκοσμίως. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτής της εκμηχάνισης ήταν η μεγάλη οικολογική καταστροφή που προέκυπτε από τον τρόπο υλοτομίας. Τεράστιες εκτάσεις έμεναν γυμνές για πάρα πολλά χρόνια. Επίσης αλλοιωνόταν σε τεράστιο βαθμό ο χαρακτήρας της περιοχής τόσο με την υλοτομία όσο και με την φύτευση που ακολουθούσε. Σχεδόν πάντα φυτεύονταν διαφορετικά δένδρα από αυτά που υπήρχαν φυσικά στην κάθε περιοχή. Αυτό είχε σαν συνέπεια και την χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων . Έχουν γυριστεί αρκετά έργα , κυρίως στην Αμερική για αυτό το θέμα. Άλλα παρουσίαζαν την άποψη των δασεργατών άλλα των οικολόγων και άλλα των κατοίκων κάποιων περιοχών. Το ότι μειώθηκαν δραματικά τα τροπικά δάση έχει να κάνει με τα παραπάνω. Όχι απόλυτα αλλά έχει σχέση αφού τα τροπικά ξύλα είναι καλλίτερα και με διαταραγμένη την αγορά του ξύλου επικράτησαν του ανταγωνισμού εύκολα. Επίσης διατέθηκε στην αγορά μεταχειρισμένος μηχανολογικός εξοπλισμός που κατέληξε σε χώρες με τροπικά δάση. Ακόμα μεγάλες εταιρίες που είχαν κατασκευάσει τέτοιο μηχανολογικό εξοπλισμό τον διέθεσαν εκεί αφού τα ανεπτυγμένα κράτη δεν μπορούσαν να τον απορροφήσουν για οικονομικούς λόγους.

Με βάση τα παραπάνω είναι φανερό το πόσο υπερτερεί η μέθοδος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και σημειώνω ότι είναι η μέθοδος που πλέον είναι ζητούμενο για κάθε δάσος τόσο από οικολογικές οργανώσεις όσο και από διεθνείς οργανισμούς γιατί είναι η μοναδική που εξασφαλίζει (στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό) την αειφορική διαχείριση των δασών εξασφαλίζοντας οικονομικά οφέλη χωρίς να εκμηδενίζει τα υπόλοιπα αγαθά που προσφέρει το δάσος και που τώρα εμφανίζονται να είναι ποιο σημαντικά από την παραγωγή ξύλου.(αναφέρομαι σε περιβαλλοντικά και πολιτιστικά αγαθά)

Πρέπει να αναφέρω ότι ο σχεδιασμός και οι επενδύσεις στα δάση έχουν δύο ιδιαιτερότητες που τα ξεχωρίζουν από άλλες μορφές επενδύσεων. Η πρώτη αφορά τους χρόνους παραγωγής ανάλογα του είδους του δένδρου έχουμε χρόνους ωρίμανσης από 15-20 χρόνια σε ταχιαυξή είδη πχ Λεύκα και πάμε στα 120 σε είδη όπως η Δρυς. Φανταστείτε το μέγεθος της ανασφάλειας να πρέπει να σχεδιάζεις για τέτοιους χρόνους. Η δεύτερη αφορά την πρωτογενή παραγωγή των δασών και του φυσικού οικοσυστήματος. Η παραγωγή δεν ξεπερνάει το 3 με 3,3 % (μπορεί να κάνω λάθος για αυτά τα νούμερα αλλά το λάθος δεν είναι πάνω από μισή μονάδα, επίσης τα νούμερα αυτά αφορούν το μέγιστο δυνατό). Αυτό σημαίνει ότι αν με σταθερές μεθόδους πετύχουμε μεγαλύτερες αποδώσεις τότε καταναλώνουμε κεφάλαιο δηλαδή καταστρατηγούμε την αειφορία. Τα παραπάνω αποτελούν τις κύριες αιτίες που οι επενδύσεις στα δάση και γενικά στο φυσικό περιβάλλον είναι μικρές. Επίσης επειδή ακριβώς συσσωρεύονται αξίες για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι πολύ δελεαστικό να ρευστοποιηθούν νωρίτερα από τον διαχειριστή αλλά τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.

Επανέρχομαι στην Ελλάδα στο θέμα της οικοπεδοποίησης και της συνεπαγόμενης καταστροφής των δασών. Υπάρχει λύσηκαι είναι απλή: να καταργηθεί η εκτός σχεδίου δόμηση να γίνει μία γενναία αύξηση στα σχέδια πόλεων και να απαγορευτεί η εκτός σχεδίου δόμηση. Αυτό θα ήταν πολύ οικονομικό μακροπρόθεσμα αφού και οι υποδομές θα ήταν ποιο εύκολο να οργανωθούν και οικονομικότερο να κατασκευαστούν. Θα γλίτωνε και η πολύτιμη γεωργική γη που τώρα υποβαθμίζεται ασύστολα παντού στην Ελλάδα. Ποιο είναι όμως το πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση. Η οικονομία της Ελλάδας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην υπεραξία που παράγεται από την αλλαγή χρήσης γης. (εκτάσεις δασικές χορτολιβαδικές και αγροτικές μετατρέπονται σε αστικές) Παράγονται μεγάλες αξίες που συντηρούν την οικοδομική δραστηριότητα στην Ελλάδα και επιπλέον γίνεται και εισαγωγή κεφαλαίων . Αυτά τα κεφάλαια μένουν στην Ελλάδα δεν είναι κεφάλαια όπως αυτά του εμπορίου που μεγάλο τους μέρος φεύγει από την Ελλάδα. Βέβαια αυτά τα κεφάλαια στην ουσία αποτελούν ρευστοποίηση των μελλοντικών παραγωγών του περιβάλλοντος, αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο η Ελληνική οικονομία αντέχει να μην τα έχει. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι σίγουρα και τέτοιας μορφής διαχείριση θα μπορούσε να γίνει με πολύ καλύτερους όρους ώστε και ποιο αποτελεσματική οικονομικά να ήταν και πολύ μα πολύ λιγότερη ζημιά στο περιβάλλον να κάνει.

Με τις τακτικές που ακολουθούμε τώρα, έχουμε αφήσει τα παραπάνω να τα διαχειρίζεται «η Μαφία» και για τον λόγο αυτό βλέπουμε να καίγεται ένας Εθνικός Δρυμός όπως αυτός της Πάρνηθας. Σημειώνω ότι είναι ο δεύτερος Εθνικός Δρυμός που καίγεται στην Αττική. Ο άλλος ήταν του Σουνίου, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα έστω και στα χαρτιά.

Για να κλείσω επιτέλους, συμπληρώνω ότι το θέμα είναι μεγάλο απαιτείται καλή ενημέρωση από όλους για να είμαστε σε θέση και να διεκδικούμε και να ελέγχουμε την πολιτεία. Επίσης είναι σαφές ότι αυτά που ανέφερα παραπάνω είναι απλές αναφορές και όχι πλήρης ανάλυση

Γιατί καίγονται τα δάση στην Ελλάδα

Οι πυρκαγιές στα δάση στην Ελλάδα είναι ένα πολύ παλιό φαινόμενο που κατά εποχές είχε διαφορετικές αιτίες.

Λόγο των τελευταίων γεγονότων, και των αναλύσεων που ακούω στα ΜΜΕ θέλω να εκφράσω την άποψη μου που στηρίζεται στην επιστημονική γνώση που έχω σαν δασολόγος.

Οι αιτίες πυρκαγιών είναι οι εμπρησμοί και τα ατυχήματα. (υπάρχουν και φυσικές αιτίες αλλά λόγο σπανιότητας δεν υπάρχει νόημα να αναφερθώ)

Τα ατυχήματα τα καταλαβαίνουμε όλοι, οι εμπρησμοί όμως είναι μία ιστορία που δεν είναι ευρέως κατανοητή. Στην Ελλάδα έχουμε κυρίως δύο λόγους εμπρησμών, ο ένας αφορά τα οικόπεδα, και ο δεύτερος αφορά την διαχείριση των βοσκοτόπων. Υπάρχει και μια τρίτη αιτία εμπρησμών που αφορά στρατιωτικούς λόγους αλλά αφορά κυρίως τα νησιά στο ανατολικό Αιγαίο και αποτελεί μάλλον θεωρητική πιθανότητα παρά πραγματική.

Οι δύο ουσιαστικοί λόγοι , οικόπεδα-οικοπεδοποίηση και διαχείριση βοσκοτόπων έχουν κατά βάση την ίδια αιτία. Η αιτία αυτή αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς γης στην Ελλάδα. Η γη στην Ελλάδα θεωρείται Δημόσια αν δεν είναι γεωργική ή αστική. Επιπλέον η έλλειψη κτηματολογίου και τα ασαφή κατά περίπτωση, όρια της Δημόσιας γης εμποδίζουν τόσο την διαχείριση από το κράτος όσο και την διαχείριση από ιδιώτες. Αυτό το χάος, που απλά το αναφέρω εδώ γιατί είναι άλλο το θέμα , αποτελεί την κύρια αιτία εμπρησμών, γιατί με την φωτιά αλλάζουν τα δεδομένα μιας περιοχής.

Για το θέμα της οικοπεδοποίησης, αλλάζει ο χαρακτήρας μιας περιοχής και μπορεί από δασική να χαρακτηριστεί αγροτική που σημαίνει ότι μπορεί να μετατραπεί σε οικόπεδα.

Για το θέμα των βοσκοτόπων, με το που καούν οι θάμνοι και τα δένδρα αυξάνει το χλωρό χορτάρι και τα ζώα βρίσκουν άφθονη τροφή. Αυτό αποτελεί κύρια διαχειριστική μέθοδο παγκοσμίως. Στην Ελλάδα όμως υπάρχουν τα εξής νομικά – θεσμικά προβλήματα, πρώτον λόγο ιδιοκτησιακού οι κτηνοτρόφοι δεν κατέχουν τους βοσκοτόπους τους και άρα δεν μπορούν νομικά να τους διαχειριστούν, στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ‘καταπατητές’. Το δεύτερο νομικό – θεσμικό πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα απαγορεύεται η χρήση φωτιάς για διαχειριστικούς σκοπούς, αυτό, όσο παράξενο και αν ακούγεται, αποτελεί σοβαρή αιτία μεγάλων πυρκαγιών. Εξηγώ, ο κάθε κτηνοτρόφος που πλέον στα βοσκοτόπια του έχουν επικρατήσει ξυλώδη φυτά που δεν προσφέρουν φαγητό στα ζώα του θα πάει τις ποιο θερμές μέρες που προβλέπεται να έχει ισχυρούς ανέμους (μεγαλύτερος κίνδυνος πυρκαγιάς) και θα ξεκινήσει μία πυρκαγιά μακριά από τον βοσκότοπο του για να μην έχει ποινικές ευθύνες. Οι συνθήκες εξασφαλίζουν ότι θα ‘καθαρίσει’ ο βοσκότοπος του και μαζί βέβαια και τεράστια γύρω περιοχή. Όσο ποιο μεγάλη μάλιστα είναι η έκταση που θα καεί, τόσο μειώνεται ο κίνδυνος να εντοπιστεί η ευθύνη του εμπρηστή. Σημειώνω εδώ ότι στον υπόλοιπο κόσμο, οι δασικές υπηρεσίες καίνε τους βοσκοτόπους, με ελεγχόμενες φωτιές που δεν έχουν καμία, το τονίζω, καμία από τις τραγικές επιπτώσεις που έχουν αυτές οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές. Δεν καταστρέφεται το έδαφος δεν υπάρχουν επιπτώσεις στην πανίδα και χλωρίδα της περιοχής και δεν καταστρέφεται το τοπίο και το περιβάλλον. Υπάρχουν πολλές δημοσιευμένες επιστημονικές μελέτες στο εξωτερικό και στην Ελλάδα για το θέμα αυτό.

Έρχομαι στο θέμα της αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Σε όλες τις επιστημονικές μελέτες, γίνεται σαφής αναφορά ότι οι πυρκαγιές σβήνονται από πεζοπόρα τμήματα. Οι φωτιές σβήνονται με τα χέρια. Θα αναρωτηθείτε, τότε τι είναι αυτός ο πανικός για μηχανικά μέσα και ειδικά για εναέρια μέσα.

Επειδή φωτιές όπως αυτές που βλέπουμε στην Πάρνηθα και αλλού τις τελευταίες μέρες, έχουν φλόγες 20, 30, 40 μέτρων και επιπλέον κινούνται με μεγάλη ταχύτητα 10 20 30 40 χιλιόμετρα ανά ώρα δεν είναι δυνατόν να πλησιάσουν τα μέτωπα τα πεζοπόρα τμήματα, για να χαμηλώσουν λοιπόν οι φλόγες χρησιμοποιούνται τα μηχανικά μέσα και ειδικά τα εναέρια. Που όμως είναι σαν να πηγαίνεις με ένα ποτιστήρι να σβήσεις ένα καμίνι. Δεν είναι ποτέ δυνατόν σε μέτωπα χιλιομέτρων, να μπορέσεις να έχεις τις ικανοποιητικές ποσότητες νερού που θα σβήσουν την φωτιά. Για να σας δώσω να το καταλάβετε όλο τον νερό της λίμνης του Μαραθώνα δεν φτάνει για να σβήσουν τα μέτωπα στην Πάρνηθα και φανταστείτε τι μεταφορικά μέσα χρειάζονται για να μεταφερθεί αυτό το νερό στα μέτωπα.

Τι κάνει λοιπόν η Πυροσβεστική και παλαιότερα οι Δασικές υπηρεσίες, αφήνουν την φωτιά να καίει, μέχρι να σβήσει μόνη της και στο τέλος μετράνε τα αποτελέσματα. Αν ακούσετε συνεντεύξεις παρατηρήσετε πόσες φορές αναφέρονται στον θεό και στον καιρό. Σημειωτέον ότι η Ελλάδα μετά την μεταφορά αρμοδιότητας κατάσβεσης των πυρκαγιών από τις Δασικές υπηρεσίες στην Πυροσβεστική, έχει ίσως, τα περισσότερα μέσα κατάσβεσης παγκοσμίως.

Τι κάνουν στο εξωτερικό; Χρησιμοποιούν την μέθοδο «αντιπύρ», δηλαδή σταματούν το επερχόμενο μέτωπο της φωτιάς καίγοντας μπροστά του απαραίτητη έκταση ώστε να μπορούν να πλησιάσουν πεζοπόρα τμήματα και η φωτιά χωρίς να έχει υλικό να κάψει είναι εύκολο να σβήσει. Σημειώνω εδώ ότι στο Πανεπιστήμιο αυτή η μέθοδος διδάσκεται και στο τέλος υπάρχει αναφορά ότι δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να την εφαρμόσουμε επειδή το απαγορεύει ο Νόμος .

Ένα άλλο, κουφό της Ελλάδας είναι το εξής: την ευθύνη για την κατάσβεση έχει η Πυροσβεστική υπηρεσία, την ευθύνη όμως για την πρόληψη και τον σχεδιασμό έχουν οι Δ/νσεις Δασών. Τελείως διαφορετικές υπηρεσίες με τελείως διαφορετικές νοοτροπίες και στόχους.

Τα συμπεράσματα δικά σας. Προσωπικά όμως όταν ακούω για εξοπλισμούς, ετοιμότητες , περισσότερα μέσα κλπ το μυαλό μου πάει σε καντήλια και τάματα αφού δεν έχουμε, σαν κράτος, την δυνατότητα να σκεφτούμε με τον κοινό νου και να πάρουμε τα σωστά, πρέποντα μέτρα, που και ποιο οικονομικά και ποιο αποτελεσματικά είναι.

ΥΓ

Δεν αναφέρθηκα καθόλου σε αντιπυρικές λωρίδες γιατί έχει αποδειχτεί ότι περισσότερο κακό παρά καλό κάνουν. Το υπερβολικά μεγάλο οδικό δίκτυο της Ελλάδας είναι υπεραρκετό.

Για την Αμαλία

Απο το blog της Αμαλίας - διαβάστε το σαν να είναι ακόμα ζωντανή:

Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν’αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ’τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους “επιστήμονες”, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε “αρμόδιο”, έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω “δει” και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το “μαρτύριο” του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου “στη μέση” επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό “κρακ” που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω….

Και όλα αυτά, εξαιτίας σας “γιατροί” της…

το πήρα από το http://www.arkoudos.com/blog/ όπως και το banner

Γενικά περί ιδιοκτησιακού γης στην Ελλάδα

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς γης στην Ελλάδα διέπεται από Νόμους και συνθήκες πολύ «περίεργες» που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν γνωρίζει και που έχουν άμεσες επιπτώσεις στην ανάπτυξη της χώρας .
Όλα ξεκινάνε από την σύσταση του Νεοελληνικού κράτους και από τις Διεθνείς συνθήκες που διέπουν την σύσταση του και τις υπόλοιπες, βάση των οποίων, επεκτάθηκε στα σημερινά του όρια.
Το Ελληνικό κράτος αποτελεί διάδοχη οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έτσι ότι ανήκε στον σουλτάνο αυτομάτως θεωρείται ιδιοκτησία του Ελληνικού δημοσίου.
Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όμως δικαίωμα ιδιοκτησίας υπήρχε μόνο για αστική γη, δηλαδή για οικόπεδα και κτίσματα εντός οικισμών.
Οι αγροτικές και δασικές εκτάσεις ανήκαν στον σουλτάνο. Εξαίρεση αποτελούσαν εκτάσεις που ο σουλτάνος για πολιτικούς λόγους παραχωρούσε. Αυτές οι εκτάσεις είχαν συμβόλαια που έφεραν την σφραγίδα της «Μεγάλης Πύλης» δηλαδή είχαν την έγκριση του σουλτάνου για την παραχώρηση της ιδιοκτησίας.
Τέτοιες εκτάσεις αποτελούν τα μοναστηριακά δάση καθώς και μερικά άλλα ιδιωτικά δάση.
Το περίφημο «Αγροτικό ζήτημα» σε αυτό το πρόβλημα αναφέρεται αφού μετά την επανάσταση του 21 έπρεπε να βρεθεί λύση για το πώς θα παραχωρηθούν τίτλοι ιδιοκτησίας σε αγροτικές εκτάσεις.
Λύση ξεκάθαρη δεν δόθηκε ποτέ. Συγκυριακά και τοπικά δίνονταν διάφορες λύσεις που κατέληξαν στο σημερινό καθεστώς ιδιοκτησίας της γης στην Ελλάδα. Επί του πρακτέου όμως το Ελληνικό Δημόσιο δέχεται ότι αν μία έκταση ήταν αγροτική το 22 (αν θυμάμαι καλά ) τότε δεν αμφισβητεί την κυριότητα της από τον φερόμενο ιδιοκτήτη της.
Βάση αυτού του καθεστώτος ιδιοκτησία σε μη αστικές περιοχές (εννοούμε εκτός ορίων οικισμών ) έχουμε :
1. Στις εκτάσεις που έχουν συμβόλαια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σαν ιδιωτικά.
2. Σε εκτάσεις που έχουν συμβόλαια βάση πράξεων της διοίκησης. (εκτάσεις δηλαδή που παραχωρήθηκαν από την διοίκηση όπως ανταλλάξιμα που δόθηκαν στους πρόσφυγες εφεδρικά που δόθηκαν στους στρατιώτες που πολέμησαν στους Βαλκανικούς πολέμους και στην Μικρά Ασία και σε εκτάσεις που προέρχονται από αναδασμούς και από αποξηράνσεις λιμνών και ελών)
3. εκτάσεις που έχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις για το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς . Παλαιοτέρα δεν χρειαζόταν να είναι διάδικος και το δημόσιο αλλά τώρα πρέπει να είναι διάδικος και το δημόσιο για να έχει ισχύ έναντι του δημοσίου.
4. Εκτάσεις που έχουν αποδοθεί μέσο του Συμβουλίου Δασών. Είναι μία επιτροπή του Υπουργείου Γεωργικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (πρώην Γεωργίας) που αποφαίνεται περί της ιδιοκτησίας δασικών εκτάσεων .

Τι σημαίνουν τα παραπάνω ότι απλά αν κάποιος έχει μία έκταση οπουδήποτε στην Ελλάδα και δεν εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες, η κυριότητα της αμφισβητείται από το δημόσιο.
Για να συνταχθεί συμβόλαιο ιδιοκτησίας για τέτοιες εκτάσεις καλείται ο πωλητής να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση ότι η έκταση που μεταβιβάζει δεν διεκδικείται από το Δημόσιο και βάση αυτής της δήλωσης συντάσσεται το συμβόλαιο. Είναι κατανοητό ότι αν κάποια στιγμή το δημόσιο εγείρει δικαιώματα αυτομάτως ακυρώνεται το συμβόλαιο. Δεν γνωρίζω να έχει συμβεί κάτι τέτοιο αλλά νομικά είναι όπως το περιγράφω.

Στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδος γενικά ισχύει το τεκμήριο υπέρ του δημοσίου. Με αυτό εννοείται ότι σε μια διαμάχη ιδιώτη με το δημόσιο για το ιδιοκτησιακό καθεστώς μιας έκτασης, αυτός που φέρει το βάρος της απόδειξης είναι ο ιδιώτης. Αν δεν καταφέρει ο ιδιώτης να αποδείξει τα δικαιώματα του τότε αυτομάτως η διεκδικούμενη έκταση θεωρείται δημόσια.
Αυτό δεν ισχύει για όλη την Ελλάδα. Η Κρήτη πχ ενώθηκε με την Ελλάδα σαν ανεξάρτητη και έτσι υπάρχουν διαφοροποιήσεις που οφείλονται στην συνθήκη ένωσης και στο νομικό πλέγμα που προϋπήρχε στην Κρήτη. Έτσι στην Κρήτη είναι υποχρεωμένο και το δημόσιο να αποδείξει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και έτσι ελάχιστες εκτάσεις είναι καθαρά δημόσιες. Ανήκουν στο καθεστώς των διακατεχόμενων. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι για την κορυφή του Ψηλορείτη πχ υπάρχει ιδιώτης που την δηλώνει στο Ε9 σαν δικιά του την μεταβιβάζει πληρώνει φόρους κλπ αλλά ταυτόχρονα το δημόσιο την θεωρεί δημόσια γη.
Για το λόγο αυτό όταν ιδρύθηκε ο Εθνικός Δρυμός Σαμαριάς πού οι περισσότερες εκτάσεις που περιλαμβάνει ήταν ιδιωτικές κατά τους κατοίκους του, και δημόσιες κατά το κράτος συμφωνήθηκε το εξής: το κράτος αποζημίωσε τις αγροτικές εκτάσεις και τις κατοικίες στους κατοίκους αλλά με ιδιαίτερη συμφωνία για τον κάθε ένα συμπεριλαμβανόταν στην αποζημίωση και οι υπόλοιπες εκτάσεις που ήταν διακατεχόμενες και οι φερόμενοι ιδιοκτήτες υπέγραψαν δηλώσεις ότι δεν διεκδικούν τίποτα από το δημόσιο για τις υπόλοιπες εκτάσεις. Έτσι αποζημιώσεις που αφορούν ένα σπίτι και 40 ελαιόδεντρα είναι μικρότερες από αποζημιώσεις που αφορούν δέκα ελαιόδεντρα (το παράδειγμα είναι εικονικό και το αναφέρω μόνο για να γίνει αντιληπτό το πώς έγινε η αγοραπωλησία) ουσιαστικά δηλαδή το δημόσιο αγόρασε εκτάσεις που θεωρούσε δικές του.

Είναι κατανοητό λοιπόν ότι την στιγμή που κάποιος ζητήσει χαρακτηρισμό για κάποια έκταση αυτομάτως μπαίνει στην κατάσταση να του αμφισβητηθεί η ιδιοκτησία του. Αυτό συμβαίνει γιατί αν κριθεί δασική έκταση, παρότι η πράξη χαρακτηρισμού γράφει ρητά επάνω ότι δεν θίγει εμπράγματα δικαιώματα, επί της ουσίας θίγει. Αυτό το έζησαν όσοι έκαναν αιτήσεις για ένταξη σε κοινοτικά προγράμματα. Σε αρκετά προγράμματα που αφορούσαν δράσεις στην περιφέρεια σε αγροτικές εκτάσεις απαραίτητο ήταν να προσκομισθεί πράξη χαρακτηρισμού, σε όσους αυτή έλεγε ότι ο χαρακτήρας ήταν δασικός αυτοί δεν εντασσόταν στα προγράμματα αλλά και αν είχαν προχωρήσει σε κάποιες εργασίες θεωρείτο ότι καταπάτησαν δημόσια γη και διωκόταν νομικά.

Θα ακολουθήσει άλλο post που θα αναφέρεται στο πως γίνονται οι χαρακτηρισμοί
Επίσης επειδή το θέμα είναι τεράστιο είναι φυσικό σε τόσο λίγη έκταση να μην μπορεί να αποδοθεί πλήρως ελπίζω να ακολουθήσει συζήτηση που να διευκρινίσει αρκετά περισσότερα.

Άρθρο 24

Το Άρθρο 24 του Συντάγματος αποτελεί την κορυφαία Νομική διατύπωση για την προστασία του περιβάλλοντος στην Ελλάδα.
Έχει αποτελέσει θέμα συζήτησης και αντιδικιών αλλά δυστυχώς έχει καταλήξει να συζητείτε από φανατικούς υπέρμαχους και αντίθετους, με αποτέλεσμα η όλη συζήτηση να υποβαθμίζεται σε μέτρημα «κουκιών» και όχι σε κατάθεση απόψεων.

Μέσο της εμπειρίας μου στην διαχείριση του φυσικού περιβάλλοντος καταθέτω εδώ τα εξής:
1. το άρθρο 24 και ο Ν. 998/79 είναι προϊόντα της πρώιμης μεταπολίτευσης, που είχαν σαν υπόβαθρο τον Δασικό Κώδικα του 1969 (περίοδος δικτατορίας) και τις λογικές ανάπτυξης των δεκαετιών 50 και 60. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι μέχρι το 80 γεωργική ανάπτυξη σήμαινε την κυριαρχία του ανθρώπου στην φύση. Η εμφάνιση μηχανημάτων λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων παρουσιαζόταν σαν τα έπαθλα του αγώνα του πολιτισμού που θα έφερναν ευδαιμονία και αφθονία στους κατόχους τους.
2. Το καθεστώς ιδιοκτησίας της γεωργικής γης ήταν (και παραμένει σε μεγάλο βαθμό) ασαφές. Οι μεγάλες εκτάσεις ανήκουν στο Δημόσιο, το οποίο όμως δεν έχει τα μέσα και την βούληση να τις διεκδικήσει και να τις αξιοποιήσει.
3. Η αστυφιλία που κορυφώθηκε στις δεκαετίες 60 και 70 αλλοίωσε ταχύτατα και στο μεγαλύτερο ποσοστό της, την κοινωνικο –οικονομική κατάσταση της αγροτικής περιφέρειας με αποτέλεσμα τον πλήρη μαρασμό της και την εγκατάλειψη μεγάλου μέρους της αγροτικής γης. Ταυτόχρονα εκτάσεις που ποτέ δεν καλλιεργούταν (δάση έλη κλπ) απέκτησαν υποδομές και καλλιεργήθηκαν με «μοντέρνους τρόπους».
4. Αυξήθηκε υπερβολικά η αξία της γης μέσο της ζήτησης για επέκταση των αστικών κέντρων και από την πρωτοεμφανιζόμενη ζήτηση για παραθεριστική κατοικία. Επίσης η ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας εξάπλωσε το πρόβλημα σε όλη την περιφέρεια και κυρίως βέβαια στις παραθαλάσσιες περιοχές.

Στα παραπάνω ο κρατικός μηχανισμός αντέδρασε απολύτως σπασμωδικά και χωρίς να εντρυφήσει στο πρόβλημα. Αποτέλεσμα ήταν η άναρχη εκχέρσωση τεράστιων εκτάσεων, η μετατροπή τους σε μονοκαλλιέργειες και η τρομαχτική αύξηση της αυθαίρετης δόμησης. Το μπάχαλο δηλαδή που βιώνουμε σήμερα.
Ένα άλλο αποτέλεσμα που δυστυχώς αποδεικνύεται περισσότερο κρίσιμο είναι η διαμόρφωση συνειδήσεων και πρακτικών στους πολίτες για το τι είναι ανάπτυξη και πως επιτυγχάνετε.

Επειδή με όλα τα παραπάνω το κράτος έχανε δικαιώματα στις εκτάσεις του αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσε να αντέξει το πολιτικό κόστος τού να τις διεκδικήσει επέλεξε και πάλι την πλάγια οδό άρθρο 24 και 117 στο Σύνταγμα και Δασικός Νόμος Ν. 998/79 ταυτόχρονα προέβλεψε και τις Επιτροπές Επιλύσεων Δασικών Αμφισβητήσεων.

Πώς δούλεψαν τα παραπάνω; Μα φυσικά με το να διαμορφώσουν πελατειακές σχέσεις μεταξύ βουλευτών και πολιτών και με το να δημιουργηθούν διάφορα κυκλώματα που πλουτίζουν με την εκμετάλλευση του νομικού χάους που επικρατεί. Επίσης έδωσαν εργαλεία σε κρατικούς και παρακρατικούς φορείς για να πιέσουν περισσότερο όσους πολίτες θεωρούσαν εχθρούς.

Αυτά τα Νομικά εργαλεία έχουν ανακηρυχτεί σε θεματοφύλακες του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτό υποστηρίζουν οι περισσότερες οικολογικές οργανώσεις και τα αριστερά – προοδευτικά κόμματα και παρατάξεις και πιέζουν για να μην αλλάξουν.

Παρότι σαφώς και εγώ αναγνωρίζω, ότι σε κάποιο βαθμό έχουν προσφέρει υπηρεσίες στην κατεύθυνση της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος βρίσκω ότι είναι ελλιπέστατα πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά και επιστημονικά.

Θα επανέλθω σε άλλο κείμενο για ανάλυση επί μέρους θεμάτων αλλά μετά μεγάλης μου λύπης αναγκάζομαι να είμαι κατά της αναθεώρησης του Άρθρου 24 του Συντάγματος όχι γιατί θεωρώ ότι πρέπει να μείνει ως έχει αλλά επειδή η συζήτηση για την αναθεώρηση του δεν στοχεύει την ουσία του προβλήματος, αλλά κινείται στην κατεύθυνση αφανών στόχων και σκοπών.

άντε μετά από αυτό να βάλεις στοίχημα !!! ???

Texas Rabbits Rule - video powered by Metacafe

Αθάνατη Ελλάδα

Καλή χρονιά

Μόλις αποφάσισα να μπω στο club των bloggers και ακόμα ψάχνομαι , σιγά σιγά θα διαμορφωθεί ,,, ελπίζω ........