Υπάρχει μία συνεχής συζήτηση γύρω από το θέμα του δασολογίου. Οι περισσότεροι το θεωρούν σαν την πανάκια που θα λύσει όλα τα προβλήματα του δάσους. Από πολλούς θεωρείται σαν ένδειξη ότι η πολιτεία δεν θέλει να προστατέψει το δάσος και για αυτό δεν γίνεται, παρότι είναι ρητή επιταγή του συντάγματος να συνταχθεί το δασολόγιο.
Καταρχήν τι είναι το δασολόγιο; Το δασολόγιο είναι ένα τοπογραφικό διάγραμμα που θα λέει εδώ είναι δάσος και από κάποιο όριο και μετά δεν είναι δάσος. Εκτός από το αντιεπιστημονικό θέμα του ότι νοητές γραμμές δεν υπάρχουν στην φύση υπάρχει και ένα άλλο σαφές πρόβλημα. Έτσι που είναι διατυπωμένη η νομοθεσία και η νομολογία αν σε κάποια περιοχή που βρίσκεται εκτός δασολογίου αναπτυχθεί φυσική βλάστηση, τότε θα πρέπει και αυτή η περιοχή να ενταχθεί στο δασολόγιο. Αν είναι σωστό ή λάθος δεν θα το εξετάσω όμως νομικά επιβάλλεται.
Για να ισχύσει όμως μία τέτοια πρακτική πρέπει να γίνει (σε κάποιον ελάχιστο βαθμό τουλάχιστον) αποδεκτή από τον κόσμο. Είναι απαραίτητο να έχει την κοινωνική αποδοχή, διαφορετικά πρέπει το κράτος να ελέγχει εντατικά και διαρκώς, διαφορετικά θα καταστρατηγείτε συνεχώς αυτή η πρακτική μέχρι που θα γίνει ανενεργή. (αυτό ζούμε λίγο ή πολύ τώρα) Η νομοθεσία περί δάσους δεν έχει κοινωνική αποδοχή ή , για να το εκφράσω καλλίτερα , δεν έχει κοινωνική αποδοχή σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτός ο δυισμός από την πλευρά του κόσμου δημιουργεί και την κατάσταση που βιώνουμε. Από την μία συνταράσσονται τα αστικά κέντρα από την καταστροφή του δάσους και από την άλλη καίγονται και καταστρέφονται σχεδόν ανεξέλεγκτα. Θα είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι σε αγροτικές περιοχές δεν είναι γνωστό πως ξεκίνησαν οι φωτιές ή ποιοι άφησαν τα σκουπίδια και τα μπάζα ή δημιούργησαν τις ανεξέλεγκτες χωματερές. Πολλοί ξέρουν αλλά δεν μιλάνε γιατί μέσα τους θεωρούν άδικους τους περιορισμούς που τίθενται.
Ποια πρέπει να είναι η προσέγγιση του θέματος. Θεσμικά αυτό που απαιτείται είναι η δημιουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος που θα έχει όλες μα όλες τις αρμοδιότητες σε σχέση με το περιβάλλον, όλα τα θέματα που αφορούν το περιβάλλον πρέπει να ενταχθούν σε ένα υπουργείο. (αναφέρομε και στον σχεδιασμό και στην προστασία) Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι να ξεφύγουμε από τον ορισμό του δάσους και να πάμε στον ορισμό του Φυσικού Περιβάλλοντος συνολικά. Οι περισσότεροι ταυτίζουν το Δάσος με το φυσικό περιβάλλον αλλά δεν είναι έτσι (θάλασσες ποτάμια έλη παραλίες κλπ).
Το επόμενο είναι η χάραξη ολοκληρωμένης πολιτικής - στρατηγικής -στρατηγικών στόχων και σαν κύριο εργαλείο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί η ζωνοποίηση επιτρεπτών δράσεων. Αυτό επιτρέπει την εξέλιξη και την διηνεκή διαχείριση χωρίς το άκαμπτο των τοπογραφικών ορίων και μπορεί να γίνει κοινωνικά αποδεκτό.
Οι προηγούμενες προτάσεις μπορεί να ακούγονται απλές αλλά δεν είναι και απαιτούν "τρομερή" δουλειά για να προσαρμοσθούν και στις κατά τόπους ιδιαιτερότητες, αλλά εξασφαλίζουν ότι θα γίνονται βήματα μπροστά που θα είναι σταθερά.
Αν θέλει το κράτος να διασφαλίσει την περιουσία του ας χαρτογραφήσει τις δημόσιες εκτάσεις και ας εμπλακεί σε δίκες με όσους του αμφισβητούν την ιδιοκτησία μέχρι να τελεσιδικίσουν. Το περιβάλλον όμως δεν μπορεί να περιμένει. Οι περισσότερες από τις ζημιές που γίνονται δεν είναι αντιστρεπτές.
Καταρχήν τι είναι το δασολόγιο; Το δασολόγιο είναι ένα τοπογραφικό διάγραμμα που θα λέει εδώ είναι δάσος και από κάποιο όριο και μετά δεν είναι δάσος. Εκτός από το αντιεπιστημονικό θέμα του ότι νοητές γραμμές δεν υπάρχουν στην φύση υπάρχει και ένα άλλο σαφές πρόβλημα. Έτσι που είναι διατυπωμένη η νομοθεσία και η νομολογία αν σε κάποια περιοχή που βρίσκεται εκτός δασολογίου αναπτυχθεί φυσική βλάστηση, τότε θα πρέπει και αυτή η περιοχή να ενταχθεί στο δασολόγιο. Αν είναι σωστό ή λάθος δεν θα το εξετάσω όμως νομικά επιβάλλεται.
Για να ισχύσει όμως μία τέτοια πρακτική πρέπει να γίνει (σε κάποιον ελάχιστο βαθμό τουλάχιστον) αποδεκτή από τον κόσμο. Είναι απαραίτητο να έχει την κοινωνική αποδοχή, διαφορετικά πρέπει το κράτος να ελέγχει εντατικά και διαρκώς, διαφορετικά θα καταστρατηγείτε συνεχώς αυτή η πρακτική μέχρι που θα γίνει ανενεργή. (αυτό ζούμε λίγο ή πολύ τώρα) Η νομοθεσία περί δάσους δεν έχει κοινωνική αποδοχή ή , για να το εκφράσω καλλίτερα , δεν έχει κοινωνική αποδοχή σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτός ο δυισμός από την πλευρά του κόσμου δημιουργεί και την κατάσταση που βιώνουμε. Από την μία συνταράσσονται τα αστικά κέντρα από την καταστροφή του δάσους και από την άλλη καίγονται και καταστρέφονται σχεδόν ανεξέλεγκτα. Θα είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι σε αγροτικές περιοχές δεν είναι γνωστό πως ξεκίνησαν οι φωτιές ή ποιοι άφησαν τα σκουπίδια και τα μπάζα ή δημιούργησαν τις ανεξέλεγκτες χωματερές. Πολλοί ξέρουν αλλά δεν μιλάνε γιατί μέσα τους θεωρούν άδικους τους περιορισμούς που τίθενται.
Ποια πρέπει να είναι η προσέγγιση του θέματος. Θεσμικά αυτό που απαιτείται είναι η δημιουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος που θα έχει όλες μα όλες τις αρμοδιότητες σε σχέση με το περιβάλλον, όλα τα θέματα που αφορούν το περιβάλλον πρέπει να ενταχθούν σε ένα υπουργείο. (αναφέρομε και στον σχεδιασμό και στην προστασία) Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι να ξεφύγουμε από τον ορισμό του δάσους και να πάμε στον ορισμό του Φυσικού Περιβάλλοντος συνολικά. Οι περισσότεροι ταυτίζουν το Δάσος με το φυσικό περιβάλλον αλλά δεν είναι έτσι (θάλασσες ποτάμια έλη παραλίες κλπ).
Το επόμενο είναι η χάραξη ολοκληρωμένης πολιτικής - στρατηγικής -στρατηγικών στόχων και σαν κύριο εργαλείο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί η ζωνοποίηση επιτρεπτών δράσεων. Αυτό επιτρέπει την εξέλιξη και την διηνεκή διαχείριση χωρίς το άκαμπτο των τοπογραφικών ορίων και μπορεί να γίνει κοινωνικά αποδεκτό.
Οι προηγούμενες προτάσεις μπορεί να ακούγονται απλές αλλά δεν είναι και απαιτούν "τρομερή" δουλειά για να προσαρμοσθούν και στις κατά τόπους ιδιαιτερότητες, αλλά εξασφαλίζουν ότι θα γίνονται βήματα μπροστά που θα είναι σταθερά.
Αν θέλει το κράτος να διασφαλίσει την περιουσία του ας χαρτογραφήσει τις δημόσιες εκτάσεις και ας εμπλακεί σε δίκες με όσους του αμφισβητούν την ιδιοκτησία μέχρι να τελεσιδικίσουν. Το περιβάλλον όμως δεν μπορεί να περιμένει. Οι περισσότερες από τις ζημιές που γίνονται δεν είναι αντιστρεπτές.
7 σχόλια:
Η τοποθέτησή σου είναι ορθότατη. Προσωπικά πιστεύω οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πολιτικό κόστος γι' αυτό και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ το δασολόγιο. Τώρα οι κυβερνώντες βρίσκουν τον τρόπο και κάνουν τις παγαποντιές τους στη 'ζούλα'. Με το δασολόγιο θα τους κοπεί ο βήχας οριστικά.
Δηλαδή Γιάννη απαιτεί συνολική αλλαγή και στον τροπο που αντιμετοπίζετε το δάσος πολιτικά και απο τους προστάτες του?
Αντώνη
ΝΑΙ και το θέμα είναι πως εκμεταλλεύονται την κατάσταση καθώς ο πολύς κόσμος ζητάει βελτιώσεις μόνο. Με αυτόν το τρόπο διατηρούνται τα προβλήματα, οι ευκαιρίες για τα λαμόγια και αναβάλετε το όποιο πολιτικό κόστος για το μέλλον.
Θεωρώ απαραίτητο να αλλάξει το άρθρο 24 (το πως θα πρέπει να γίνει είναι άλλη συζήτηση) αλλά χωρίς να υπάρχει σωστό υπουργείο Περιβάλλοντος δεν έχει νόημα.
Η ζωνοποίηση που αναφέρω δεν αποτελεί όρια με την στενή έννοια του όρου αλλά που επιδρά η κάθε δράση εννοώ δηλαδή κάτι όπως τα όρια των περιοχών NATURA 2000 που ενώ υπάρχουν χάρτες με όρια μία δραστηριότητα και αν ακόμα εδράζεται εκτός των ορίων εξετάζεται ανάλογα αν επηρεάζει και μέσα στα όρια της περιοχής.
Μια βιολογική καλλιέργεια ελιών πχ μπορεί να βρίσκεται σε συνάφεια με δάσος ένα θερμοκήπιο όχι κλπ
giani....xerome pou vrethika sto sait sou.ta les poli kala ma vlepo pos i prosegkisi tou kosmou me tis apopsis tou an kai orthes..einai kai poli lathos..iparxi tropos na kanoume sosti enimerosi pros ton kosmo..episkepsoume.oste na atalaksoume apopsis..
xariaka poli pou ida kosmo me sostes antilipsis.
sas efxaristo dia tin filoksenia.
(ta latinika einai dioti eimai agramatos..me sinxorite.)
Εγώ πιστεύω ότι εκείνο που θα πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία μας και να προσπαθούμε να επιβάλλουμε τα αυτονόητα σε αυτούς που μας κυβερνάνε.
Πραγματικά το πρόβλημα του δαλοσογίου είναι πολύ δύσκολο γιατι απαιτεί μεγάλη πολιτική ευθιξία και βούληση. Βέβαια χάρτες μπορούν να βγουν (και χωρίς νοητές ευθείες), αλλά η έλλειψη κοινωνικής αποδοχής τέτοιων νόμων είναι τόσο ισχυρή ώστε ουσιαστικά καλύπτονται πίσω από τη γενικότερη έλλειψη νόμων, κανονισμών και πολεοδομικής ή δημοτικής διαφθοράς.
@ο δείμος του πολίτη
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει στρατηγική και στόχοι.
Το άρθρο 24 ουσιαστικά προστατεύει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα του δημοσίου από εκεί και πέρα όλοι κάνουμε πολιτική με αυτό που είναι ελλιπές (επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο) και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ελλιπές και αυτό
Δημοσίευση σχολίου